Dagverslag woensdag 15 februari

Zand, zweet en zout

Na het openschuiven van de oogluiken en de invoer van een heerlijk ontbijt, scharrelen we alle koffers, tassen en pakken weer bij elkaar om in de bus te zetten. Ieder vindt weer een plekje in de bus en we begeven ons richting Qumran. De temperatuur schommelt wat tussen ‘lekker warm’ en ‘lekker warm met een fris

windje’; we zijn tenslotte in de woestijn van Judea. Bij Qumran zijn grotten en de resten van een oude nederzetting. We krijgen uitleg over de nederzetting en de sektarische gemeenschap van Essenen die hier teruggetrokken woonden. Ze voorzagen in hun watervoorraden door al het regenwater wat over de harde, rotsachtige woestijngrond spoelde op te vangen in bassins. Zo hadden ze aan een paar keer regen per jaar genoeg voor het hele jaar. In de grotten zijn belangrijke boekrollen gevonden met daarop bijna het hele Oude Testament en nog vele geschriften daaromheen. Deze vondst is belangrijk omdat het veel ouder materiaal bevat dan er voorhanden was. Hiermee is ook aangetoond dat de tekstoverlevering van het Oude Testament zeer betrouwbaar is, ook al zijn er eeuwen overheen gegaan.


Hierna worden we naar het natuurgebied van Ein Gedi gebracht. Hier is een waterval met in de omgeving allemaal grotten. Waarschijnlijk heeft David zich hier verstopt voor Saul toen hij op de vlucht was. De natuur is indrukwekkend en het blijkt ook een hele klim om zo langs de rotswanden naar de waterval te gaan. De busrit erna kan weer gebruikt worden om wat moed te vatten. 

Het volgende adres is op honderden meters onder het zeeniveau: de Dode Zee. Hier kan iedereen het water even induiken, of beter gezegd: zich op het water laten dragen. Het is helemaal niet mogelijk om in zulk zout water (ruim 30%). Het is ook geen pretje om een spetter in de ogen te krijgen want het zout brandt. Het is een vreemde gewaarwording om te blijven drijven zonder dat er inspanning voor nodig is. Daarnaast is het zoute water ook goed voor de huid. Alle wondjes branden dicht en de huid wordt weer aangemoedigd om zich goed te herstellen.

Nadat iedereen zich weer heeft afgedroogd en aangekleed kunnen we aan picknicktafels aan de lunch beginnen. De man van onze gids heeft twee dagen lang broodjes staan smeren en het smaakt dan ook naar meer. Zo gaan we verkwikt en aangedikt naar de volgende bestemming in de woestijn: de burcht Massada. Hier kunnen we met een kabelbaan naar boven en we lopen over de enorme bergvesting uit de tijd van koning Herodes. De vesting is op een hoge berg gebouwd met stenen van dezelfde berg. Hierdoor is de vesting helemaal niet gemakkelijk te zien. Lange tijd is de plek in de vergetelheid geraakt maar later weer ontdekt. Nu zweren Israëlische militairen hier de eed van trouw. Massada is voor de Joden het symbool van kracht en moed van het Joodse volk. Tijdens de Joodse opstand in de jaren 60 van de eerste eeuw na Christus verzamelden zich de Zeloten hier in deze vesting. Jeruzalem viel in 70 na Christus in romeinse handen en de tweede tempel werd verwoest. De laatste Joodse verzetshaard was deze burcht in de woestijn. De romeinen zetten alles op alles om het verzet te breken en sloegen het beleg rondom de berg. Er waren echter enorme voedsel en watervoorraden voor jaren in de burcht. Daarom hebben de Romeinen een soort oprit tegen de berg gemaakt waarover ze met hun belegeringstuig naar de muren konden komen. De muur werd doorbroken en de Joden besloten om elkaar te doden voordat ze in de handen van de romeinen zouden vallen. Overgave zou de dood voor de mannen, verkrachting voor de vrouwen en slavernij voor de kinderen betekenen. Zo is Massada gevallen, maar de militairen zweren dat Massada nooit meer zal vallen.

Een kopje arabische thee bij het ontvangst

Na de afdaling te voet volgde de busrit naar het eindpunt van vandaag in de woestijn. Het betreft geen hotel, maar een bedoeïenkamp. Hier aangekomen stonden de kamelen (of eigenlijk: dromedarissen) al voor ons klaar. Twee mensen per kameel en vijf kamelen per rij. Zo gingen we in drie rijen een stukje door de woestijn. Dat voelt ongeveer zoals op een scheepje met windkracht 4 erbij. 

Teruggekomen werden we ontvangen en konden we aan de maaltijd beginnen. Toen de voorraadschuren weer rijkelijk gevuld waren, volgden gebed, zang, kampvuur, sterren, nacht, stilte, en een diepe slaap in de koelte van de woestijn.

Henric Bezemer